سنگ‌ها و آب‌ها

1
ظریفی درباره‌ی روش زندگی می‌گفت:
دو قطره آب كه به هم نزديك شوند، تشكيل يك قطره بزرگ‌تر مي‌دهند…
اما دوتكه سنگ هيچ‌گاه با هم يكی نمی‌شوند!
پس هر چه سخت‌تر و قالبی‌تر باشيم،
فهم ديگران برايمان مشكل‌تر، و در نتيجه
امکان بزرگ‌تر شدنمان نيز كاهش می‌یابد…
آب در عين نرمی و لطافت در مقايسه با سنگ،
به مراتب سرسخت‌تر، و در رسيدن به هدف خود
لجوج‌تر و مصمم‌تر است.
سنگ، پشت اولين مانع جدی می‌ايستد.
اما آب… راه خود را به سمت دريا می‌يابد.
در زندگی، معنای واقعی
سرسختی، استواری و مصمم بودن را،
در دل نرمی و گذشت بايد جستجو كرد.
گاهی لازم است كوتاه بيايی…
گاهی نمی‌توان بخشید و گذشت…اما می‌توان چشمان را بست
و عبور کرد
گاهی مجبور می‌شوی نادیده بگیری…
گاهی نگاهت را به سمت ديگر بدوز که نبینی….
ولی با آگاهی و شناخت
وآن‌گاه بخشیدن را خواهی آموخت
2
بی‌تردید، گقته‌ی این ظریف درباره‌ی زندگی جوامع بشری با یکدیگر در سطح جهانی نیز صادق است. عرصه‌ی سیاست و روابط بین‌المللی در زمانه‌ی ما، دیگر عرصه‌ی بازی «سنگ»ها نیست. سنگ‌ها جز «شکستن» نمی‌دانند و نمی‌خواهند بدانند، سنگ‌ها جز «سختی» نمی‌دانند و نمی‌خواهند بدانند. دو سنگ را نشاید که درهم آویزند و باهم بودن را طریقت خود گردانند. سنگ‌ها جز «جدایی» و «فاصله» نمی‌دانند و نمی‌خواهند بدانند. سنگ‌ها سنگین‌پایند، سرودشان «نرفتن» و شعارشان «ایستادن» است. در پس و پشتِ هر مانعی می‌توان نشانی از آنان گرفت، در گستره‌ی هر خصومتی می‌توان اثری از آنان یافت. کشورهای سنگ‌واره جز بر خود سنگ نمی‌زنند و نقش آمال و آرزوها و منافع خود جز بر سنگ نمی‌کنند. اگرچه زمختند و سنگین، اما چون در مسیر آبی قرار گیرند صیقل می‌بینند و سبک می‌شوند.پس، در عرصه‌ی سیاست و قدرت امروز جهانی باید همچون آب نرم و لطیف، اما در عین حال در مسیر رسیدن به هدف خود، از سنگ سخت‌تر بود، باید از هر درز و روزنه‌ای عبور کرد، باید استوار و مصمم بر هر مانعی فائق آمد، باید با قول لین بر فرعون‌های زمانه غلبه کرد، باید صبور بود و صبور و صبور و باور داشت «قفل به معنای آن است که کلیدی هم هست»، و باید باور داشت که در پرتو صبر و صبوری می‌توان از قوره حلوا ساخت. این‌ها گفتم تا بگویم،متاسفانه در جامعه جهانی امروز ما،همه سنگند و از این‌رو،نوعی جنگ همه علیه همه برپاست.
مردمان عصر ما،خسته و ملول از اربابان قدرت سنگ‌واره‌ی خود،بیش و پیش از هر زمان دیگر در آرزوی «آب مشربانی» روان و سیال و سبک‌پا و سنگین عزمی هستند که «سیاست دوستی» شعارشان باشد.